စာရေးသူတို့ လူသားတွေမှာ မွေးကတည်းက ပါလာတဲ့ ထူးခြားတဲ့ စွမ်းရည်တခု ရှိတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ "ပုံစံ" (Patterns) တွေကို အလိုလို ရှာဖွေတတ်တာပါပဲ။


ကလေးဘဝတုန်းက အမေပြုံးပြရင် ကိုယ်က လိုက်ပြုံးလိုက်တယ်၊ အဲ့ဒီအခါ အမေက ပိုချစ်မှန်း သိလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ "အပြုံး = မေတ္တာ" ဆိုတဲ့ ပုံစံကို မှတ်သားခဲ့ကြတယ်။ ကြီးလာတော့လည်း တိမ်မည်းတွေ တက်လာရင် မိုးရွာတော့မယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ သင်ပေးစရာမလိုဘဲ သိကြတယ်။ လူတယောက် ဒေါသထွက်ခါနီးရင် လေသံမာလာတာ၊ မျက်နှာပျက်လာတာတွေကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်တို့ ရှောင်ဖယ်တတ်ကြတယ်။


ဒီလို "အကဲခတ်တတ်တဲ့ စွမ်းရည်" သာ မရှိရင် ကျွန်တော်တို့ဘဝတွေ တော်တော်လေး ရှုပ်ထွေးနေမှာပါ။


ဦးနှောက်က ဖြတ်လမ်းလိုက်တဲ့အခါ

ဒါပေမဲ့ ပြဿနာက ဒီစွမ်းရည်က အမြဲတမ်း မမှန်ကန်တာပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ ဦးနှောက်က ဆက်စပ်မှုတွေကို ရှာရတာ အရမ်းဝါသနာကြီးလွန်းတော့ တခါတလေ မဆိုင်တာတွေကိုပါ အတင်းလိုက်ဆက်စပ်ပြီး ဇာတ်လမ်းဆင်တတ်တယ်။

ဆိုပါစို့။ လောင်းကစားဝိုင်းမှာ သုံးခါဆက်တိုက် ရှုံးနေပြီဆိုရင် "ဟာ... ဒီလောက်ရှုံးထားတာ ဒီတစ်ခါတော့ နိုင်တော့မှာပါ" လို့ ထင်တတ်ကြတယ်။ တကယ်တော့ ဖဲချပ်တွေ၊ အန်စာတုံးတွေမှာ မှတ်ဉာဏ်မရှိပါဘူး။ အရင်ပွဲ ရှုံးတာနဲ့ ဒီပွဲ နိုင်မလားဆိုတာ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ် "နိုင်ရမယ့် အလှည့်ရောက်ပြီ" ဆိုတဲ့ ပုံစံတခု ဖန်တီးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လှည့်စားတတ်ကြတယ်။ ကျီးကန်းသာတာနဲ့ ဧည့်သည်လာတာ မဆိုင်ပေမယ့် တိုက်ဆိုင်တာကိုပဲ အမှန်လို့ စွဲမှတ်နေသလိုပေါ့။


နိုင်ငံရေးနဲ့ လူမှုဘဝထဲက ပုံစံများ

ဒီအချက်က နိုင်ငံရေးနဲ့ လူမှုရေးမှာ ပိုကြောက်စရာကောင်းပါတယ်။ နိုင်ငံရေးသမားတယောက်က စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကတိတွေပေး၊ လူထုက ယုံကြည်၊ နောက်ဆုံးတော့ ဘာမှဖြစ်မလာ... ဒီလို ဇာတ်လမ်းတွေ ခဏခဏ ဖြစ်နေတာကို မြင်ဖူးကြမှာပါ။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့က အဲ့ဒီ "ပုံစံခွက်" (Pattern) ထဲမှာပဲ ပိတ်မိနေတတ်ကြတယ်။ ဒီလူက အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်ရင် မှန်မယ်ထင်တာမျိုး၊ ကိုယ်နဲ့ အမြင်မတူတဲ့လူကို ရန်သူလို့ သတ်မှတ်လိုက်တာမျိုးတွေဟာ မိမိတို့ ဦးနှောက်က အလွယ်လိုက်ပြီး ကောက်ချက်ချလိုက်တဲ့ အမှားတွေပါပဲ။


ဘယ်လို ပြင်ဆင်ကြမလဲ

ဒါကြောင့် "ငါမြင်တာ အမှန်ပဲ" လို့ ချက်ချင်း မဆုံးဖြတ်ဘဲ မေးခွန်းထုတ်တတ်ဖို့ လိုလာပါပြီ။

၁။ ဒီကိစ္စက တကယ်ရော ဆက်စပ်မှု ရှိရဲ့လား။ (ဒါမှမဟုတ် တိုက်ဆိုင်တာလား)

၂။ အမြဲတမ်း ဒီလိုပဲ ဖြစ်နေတာ ဘာကြောင့်လဲ။

၃။ ဒီပုံစံဝိုင်းကြီးထဲက ရုန်းထွက်ဖို့ တခြားနည်းလမ်း ရှိမလား။


နယူတန်ဟာ ပန်းသီးကြွေတာကို မြင်နေကျအတိုင်း မကြည့်ဘဲ "ဘာလို့ အောက်ကိုပဲ ကျတာလဲ" လို့ မေးခွန်းထုတ်ခဲ့လို့ ကမ္ဘာ့သမိုင်း ပြောင်းလဲခဲ့တာပါ။ ကျွန်တော်တို့လည်း ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင်က ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်တွေကို ဒီအတိုင်း လက်မခံဘဲ "ဘာကြောင့်လဲ" လို့ မေးခွန်းထုတ်နိုင်မှသာ အမှားကင်းပြီး ပိုကောင်းတဲ့ အဖြေတွေကို ရှာတွေ့နိုင်မှာ ဖြစ်ပါတယ်။