မြေပုံကပေးတဲ့ တော်လှန်ရေးများ

ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ မြေပုံတွေဟာ တွေ့ရတာ သိပ်မစိမ်းလှတဲ့အတွက် ဒါတွေက သဘာဝကျပြီး လက်တွေ့အမှန်၊ အမြဲတမ်းရှိခဲ့တာ ဆိုတာမျိုး ထင်မိတတ်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် မြေပုံဆွဲအတတ်ပညာနဲ့ သိပ္ပံဟာ အင်ပါယာတွေရဲ့ စိတ်ကူးတွေ၊ အာဏာသွေးတွေနဲ့ ရှည်လျားစွာ ရောထွေးနေခဲ့ပါတယ်။ မြေပုံဆွဲတာဟာ ပထဝီဆိုင်ရာ တိကျမှုကို ရှာဖွေတဲ့အလုပ်ထက် နယ်မြေတွေကို စနစ်တကျ စီမံချုပ်ကိုင်ဖို့ လုပ်ရပ်တခုဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီဖြစ်စဉ်မှာ မြေပုံတွေက "နယ်မြေဆိုင်အနှစ်အသားဝါဒ" (အစဉ်အလာနယ်နိမိတ်တွေဟာ လူနဲ့မြေကို အမြဲသတ်မှတ်ပေးတဲ့သစ္စာလို့ ယူဆမှု) ကို မွေးထုတ်ပေးခဲ့တယ်။

ကိုလိုနီအင်အားကြီးနိုင်ငံတွေဟာ မြေပုံကို ထိန်းချုပ်ရေးကိရိယာအဖြစ် အသုံးချခဲ့ကြတယ်။ ဥရောပသားတွေ မရင်းနှီးတဲ့နေရာတွေကို ရောက်တိုင်း သူတို့ရဲ့အတွေးစနစ်ကို ဒေသခံတွေရဲ့ မြေမြင်သဘောထားအပေါ် အတင်းစွပ်ချလိုက်တယ်။ တချို့ဒေသ ဌာနေတိုင်းရင်းသား အများအပြားဟာ မြေမျက်နှာပြင်ကို မှတ်သားကြပေမယ့် နယ်မြေကို အခြေခံပြီး မြေပုံဆွဲတာ ရှိမနေခဲ့ဘူး။ ကိုလိုနီသမားတို့ဆွဲခဲ့တဲ့ နယ်နိမိတ်တွေဟာ ဒေသခံတွေရဲ့ မျိုးနွယ်၊ ဂေဟစနစ်၊ သမိုင်းဆက်တာတွေကို စဉ်းစားတာထက် စီမံခန့်ခွဲမှုလွယ်အောင်၊ သယံဇာတတွေ ထုတ်ယူဖို့အတွက် ရေးဆွဲထားတဲ့ အနုညာတမျဉ်းတွေပါပဲ။ ဒီမြေပုံတွေက နယ်နိမိတ်သတ်မှတ်တာထက် ပိုပါတယ်။ လူမှုရေး၊ ယဉ်ကျေးမှုအစစ်အမှန်တွေနဲ့ လူ့သမိုင်း အမွေအနှစ်တွေကို ကိုလိုနီစနစ်အတွက် အဆင်ပြေမယ့် ရိုးရှင်းတဲ့ "နယ်မြေအညွှန်း" တွေအဖြစ် ချုံ့ပစ်လိုက်တယ်။
အချိန်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ ဒီမြေပုံတွေဟာ လူတွေရဲ့စိတ်ထဲမှာ သဘာဝအရာတခုလို အမြစ်တွယ်သွားတယ်။ နယ်နိမိတ်တွေနဲ့ စဉ်းစားတာဟာ အနှစ်သာရကျတယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်မှုက ပြဿနာသစ်တွေကို မွေးလာတယ်။ မြေပုံဟာ ကမ္ဘာဦးတည်းက ပိုင်လာတဲ့ နယ်မြေဆိုတာမျိုး စဉ်းစားလာတယ်။ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံအသီးသီးရဲ့ မြေကြီးတိုင်းဟာ နိုင်ငံတခုမကရဲ့ အခြေစိုက်မှု၊ ကျူးကျော်မှုတွေ ခံခဲ့ရတဲ့ နေရာချည်းပါ။ နောင်မှပေါ်လာတဲ့ မြေတိုင်းနည်းပညာ၊ မြေပုံနည်းပညာတွေဟာ အတိတ်နိုင်ငံတွေကို ကိုယ်စားမပြုနိုင်ပါဘူး။ ဒီနိုင်ငံတွေမှာ ဆက်သွယ်ရေး လမ်းပန်းမကောင်းသလို၊ ဆိုရှယ်မီဒီယာမပြောနဲ့ စာအုပ်စာရွက်တွေတောင် သေချာ မရှိခဲ့တာ အများကြီးပါ။ ဒီခေတ်နိုင်ငံတော်ဆိုတာ ဟိုခေတ်တည်းက ရှိခဲ့တဲ့ ဒီမျဉ်းတွေနဲ့သာ သတ်မှတ်တယ်လို့ ထင်လာတဲ့အခါ လက်နက်နိုင်ငံတော်ဝါဒ၊ အီလစ်အထက်တန်းစားဝါဒတွေ ပေါက်ဖွားလာတယ်။ ကိုလိုနီမြေပုံတွေရဲ့အမွေ (လူမျိုး၊ ဘာသာ၊ ယဉ်ကျေးမှုတွေကို လျစ်လျူရှုပြီးဆွဲထားတဲ့နယ်နိမိတ်တွေ) ဟာ ယနေ့ကမ္ဘာမှာ မြေပုံပေါ်ကမျဉ်းတွေကို အစစ်အမှန်ထက် ပိုအရေးကြီးနေရာတွေမှာ ပဋိပက္ခတွေကို မီးမွှေးခဲ့တယ်။ ကိုယ့်နဲ့တူတူရှိတဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေကိုတောင်မှ နယ်နိမိတ်မြေပုံတွေနဲ့ ခွဲခြားဆက်ဆံပစ်လိုက်တယ်။ လူကို လူလိုမြင်ဖို့ လိုပါတယ်။ လူကို မြေပုံလှောင်ချိုင့်အတွင်းက သတ္တဝါလေးတွေလို မြင်လို့ မသင့်ပါဘူး။ တကယ့်အမျိုးသားရေးဟာ "လူထုများ - Peoples" ကို ဆိုလိုခဲ့ပါတယ်။ မြေပုံနဲ့ရှိတဲ့ လက်နက်နိုင်ငံ "Statism" မဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုခေတ်က ဘုရင်တွေဟာ လူမျိုးအခြေပြုနိုင်ငံတွေကို တည်ထောင်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဘာသာစကားတခု ယဉ်ကျေးမှုတခုကို သုံးကြ စပွန်ဆာပေးကြပေမယ့် ပဒေသရာဇ် သက်ဦးဆံပိုင်သဘောအတိုင်း မြေကြီးကို သူတို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်လုပ်ခဲ့တာပါ။ ဒီနေ့ခေတ် နိုင်ငံတွေ မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ချင်းတိုက်တဲ့စစ်ပွဲဟာ လူမျိုးရေးပဋိပက္ခဟုတ်လေ့မရှိပဲ မိသားစုအားပြိုင်တာတွေ ဖြစ်လေ့ရှိပါတယ်။
မြေပုံတွေဟာ ကမ္ဘာကိုဖော်ပြရင်း အရှင်းလွန်အောင် လုပ်သလိုဖြစ်ပြီး ရှုပ်ထွေးမှုကို ဖုံးကွယ်လိုက်ပါတယ်။ သူတို့ရဲ့အငြိမ်ပုံကွက်က သမိုင်းကြောင်း၊ လူမှုရေး၊ ယဉ်ကျေးမှုတွေရဲ့အပြန်အလှန်သက်ရောက်မှုတွေကို ဝှက်ထားလိုက်တယ်။ "နယ်မြေဆိုတာ ဒီအတိုင်းပဲ" ဆိုတဲ့အမြင်က လူကိုလှည့်စားတယ်။ ဒီလှည့်စားမှုက ကမ္ဘာကြီးဟာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်အပိုင်းခြားထားပြီးသားလို့ ယုံကြည်စေတယ်။ ဒီယုံကြည်မှုကပဲ ခွဲခြားတဲ့ ပဋိပက္ခဇာတ်လမ်းတွေကို အားပေးပြန်တယ်။
နောက်ထပ်ပြဿနာက မြေပုံတွေကို မပြောင်းလဲနိုင်တဲ့အရာအဖြစ် မြင်တဲ့အတွေးပါ။ အာဖရိကက ကိုလိုနီအမွေတွေကနေ အရှေ့အလယ်ပိုင်းပဋိပက္ခတွေအထိ၊ အတိတ်က နယ်နိမိတ်တွေဟာ ဘဝတွေကိုပုံသွင်းပြီး အငြင်းပွားမှုတွေကို မီးထိုးပေးနေဆဲပါ။ တရုတ်တွေရဲ့ လိုင်း ၉ ခုလည်း တောင်တရုတ်ပင်လယ်မှာ ပြဿနာဖြစ်နေတာက ဒီနေ့ခေတ်ထိလိုက်နေတဲ့ အရိပ်တွေကို တွေ့နိုင်တယ်။ ခေါင်းဆောင်တွေက ဒီကြိုးတွေကို သမိုင်းကြောင်းအရ တရားဝင်မှု၊ နယ်မြေတောင်းဆိုမှု၊ နိုင်ငံရေးစည်းရုံးမှုတွေအတွက် အသုံးချတယ်။
ဒီတော့ အရေးကြီးတာက အမွေဆက်ခံထားတဲ့မြေပုံတွေဟာ တခုတည်းသောအဖြေမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ပြန်လည်သင်ယူဖို့ပါ။ လူတွေဟာ အရေးကြီးပါတယ်။ မြေပုံဆိုတာ ကတိတွေကို တာဝန်ခံဖို့ မဟာဗျူဟာကျကျ ရွေးချယ်လိုက်တဲ့ တန်ဆာပလာဖြစ်တယ်လို့ နားလည်ဖို့ လိုပါတယ်။ မြေပုံတွေဟာ လူတွေရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ဆွဲထားတာဆိုတာ သိမြင်လိုက်တာနဲ့ ဒီကန့်သတ်မှုတွေကို မေးခွန်းထုတ်လာနိုင်မယ်။ နယ်မြေဆိုင်ရာ အနှစ်သာရဝါဒကို ကျော်လွန်တဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းပုံစံတွေ (ဥပမာ ထပ်နေတဲ့အသိုင်းအဝိုင်းတွေ) အတွက်ကို စဉ်းစားဖို့ အခွင့်အရေးရှိလာမယ်။
မြန်မာနိုင်ငံကို ကြည့်လိုက်ရင် အမျိုးသားနိုင်ငံအယူအဆ ပေါ်လာတဲ့ တို့ဗမာအစည်းအရုံးက မြန်မာနိုင်ငံမြောက်က တောင်ထိ နေသူအကုန် ဗမာဖြစ်ဖို့လိုတယ်လို့ စဉ်းစားတာကို မကျေနပ်တာကနေ ဒီနေ့ထိ ပြဿနာတွေ တက်နေဆဲပါ။ နယ်မြေတွေကို ဗဟိုပြုပြီး စဉ်းစားကြရင်း ပြဿနာတက်ကြပါတယ်။ ဗမာတွေကလည်း ပဏ္ဏာဆက်ဒေသတွေကအစ ငါပိုင်တာ၊ ဌာနေလူမျိုးတွေကလည်း ငါပိုင်တာ ဖြစ်ကုန်ပါတယ်။ ဒါတောင် တရုတ်က ငါတို့ကို ပဏ္ဏာဆက်ဖူးလို့ ငါတို့ပိုင်တယ်ဆိုပြီး၊ အိန္ဒိယကလည်း နဂိုက ဗြိတိသျှဝင်ချိန်က ငါတို့နဲ့ တနိုင်ငံတည်းပဲဆိုပြီး မလုပ်တာ၊ ကမ္ဘောဒီးယားတို့ ထိုင်းတို့ကပါ အမွေလာမခွဲတာ တော်ပါသေးတယ်။ တကယ်နေတဲ့ ဌာနေလူမျိုးတွေကတော့ မြေပုံတွေကနေပေးတဲ့ တော်လှန်ရေးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပါတယ်။
တကယ်က မြေပုံတွေနဲ့နယ်နိမိတ်တွေဟာ ပိုင်ဆိုင်မှု သင်္ကေတထက် ပိုပါတယ်။ မြေပုံတွေဟာ "စနစ်ကျမှု၊ ပိုင်ဆိုင်မှု၊ အဓိပ္ပာယ်ရှိမှု" ဆိုတဲ့ လိုအင်တွေကို ရောင်ပြန်ဟပ်နေတဲ့ မှန်တွေပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီမျဉ်းတွေဟာ အစဉ်အမြဲနိစ္စထာဝရ ရှေးကတည်းကရှိပြီး နောင်လည်းရှိမယ်ဆိုတဲ့အမြင်ကို စွဲကိုင်ထားသရွေ့ သူတို့ချုပ်နှောင်ထားတဲ့ ချိန်းကြိုးကို ကျော်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ချည်နှောင်ခံရမယ်။ သူတို့ကို ကျော်လွန်နိုင်စွမ်းကို မြင်လို့မရဘူး။ မြေပုံတွေရဲ့ "အစဉ်အလာဖြစ်တည်" ကို မေးခွန်းထုတ်တဲ့အခါမှသာ ပိုပြီးလှုပ်ရှား၊ စာနာ၊ လူသားဆန်တဲ့ ကမ္ဘာ့အမြင်ကို ရှာတွေ့နိုင်မှာပါ။